"Dzwony szubiennicy"
W tym zimnym pokoju, gdzie nie dociera światło
Pozwólcie nam po raz ostatni pobujać jego kołyskę
Oddała mu swój uśmiech i nieskończoną miłość
Nawet kiedy się żegnali, powiedziała mu
"Proszę nie płacz, jestem pewna,
Że prosiłam cię, żebyś to zrobił
I niczego nie żałuj, bo już wkrótce znów spotkamy się
Już wszystko dobrze
Nie martw się
Wcale nie zwariowałeś
Po prostu jesteś trochę nierealny"
Zakończył jej życie własnymi rękami
To był dla nich bardzo ważny dzień
Otoczony żelaznymi kratami, jego oczy już umierały
Wciąż powtarzał to, nawet po tysięcznym przebaczeniu:
"Moje ręce splamione są krwią
I nie mogę już wrócić do przeszłości
Ale wcale tego nie żałuję, bo już wkrótce znów spotkamy się
Ale
O wiele bardziej niż pamięci i płaczu
Boję się, że nie będę pamiętał
Nie zgubię się
Nie będę żałował
Po prostu trochę się boję"
Teraz, kiedy już umiera
Fragmenty jego ciała i umysłu ciągle pamiętają
Jej ostatnie słowa
Właśnie teraz
Właśnie teraz
"Proszę nie płacz, jestem pewna,
Że prosiłam cię, żebyś to zrobił
I niczego nie żałuj, bo już wkrótce znów spotkamy się
Już wszystko dobrze
Nie martw się
Wcale nie zwariowałeś"
Dzwonek u jego stóp zrobił się lżejszy
Teraz idzie się z nią spotkać
Teraz idzie się z nią spotkać
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz